Taalvariatie is een te koesteren rijkdom, maar moeten dialecten dan meteen de officiële status van streektaal krijgen? Anderzijds: als een nationale overheid de eigenheid van regionaal taalgebruik niet formeel wil erkennen, is ze dan wel oprecht begaan met het voortbestaan ervan en met de culturele identiteit van de gebruikers ervan? Zijn dialect(groep)en ook talen? Wie mag dat bepalen en op basis waarvan? En welke internationale werkinstrumenten bestaan er om de dreigende verschraling aan taaldiversiteit tegen te gaan? En is dat überhaupt nodig?

Dit boek analyseert de onevenwichtige manier waarop de voorbije dertien jaar in het Nederlandse taalgebied wel en niet gebruik is gemaakt van het Handvest voor streektalen en talen van minderheden (CETS 148) van de Raad van Europa. De taalpolitieke context van deze beleidstekst is met name in België en Vlaanderen een hinderpaal gebleken om dit Handvest te ondertekenen. Misschien is de tijd rijp om op zoek te gaan naar een alternatieve benadering, waarbij taalvariatie als een vorm van immaterieel cultureel erfgoed gekoesterd en ondersteund wordt. Dit boek wil een voorzet geven voor een genuanceerd en open debat over deze kwestie, dat in een internationaal kader kan bijdragen tot de ontwikkeling van een best practice inzake de eigentijdse, dynamische erfgoedomgang met taaldiversiteit.

Dr. Rob Belemans is germanist van opleiding en is sinds vele jaren betrokken bij het wetenschappelijk onderzoek van taalvariatie en de brede erfgoedwerking errond in Vlaanderen en Nederland. Hij werkt sinds 2004 als stafmedewerker bij wat nu FARO. Vlaams steunpunt voor cultureel erfgoed is. Dit boek is een ingekorte versie van het proefschrift dat hij einde mei 2009 aan de KU Leuven verdedigde.

Deze publicatie is niet meer in voorraad. U kunt het boek wel nog raadplegen via de FARO-bibliotheek.