De Crécy beet in 2005 met Période glaciaire (vertaald als IJstijd) de spits af. Gevraagd naar zijn aanpak, vertelde De Crécy De Standaard het volgende: “Na een bezoek aan het Louvre had ik het gevoel dat ik eigenlijk niks wist. Dus toen heb ik personages bedacht die nóg minder wisten dan ik. Zij betreden het Louvre nadat het eeuwenlang in de vergetelheid is geraakt. Ze dwalen door de museumzalen en proberen te begrijpen wat ze zien.” In die verre toekomst speelt Hulk, een genetisch gemanipuleerde hond met een bijzondere reukzin, de hoofdrol bij een archeologische expeditie op het verloren ijscontinent Euro. Een argeloze en hoogst poëtische blik dus op het instituut ‘museum’. Meer info over het boek vindt u via deze link.

Twaalf jaar later, in 2017, verscheen De hemel boven het Louvre van de tandem van Brusselaar Bernard Yslaire en scenarist Jean-Claude Carrière, bekend van filmscenario’s als Die Blechtrommel en The Unbearable Lightness of Being. Het verhaal gaat van start in 1793, wanneer de Franse Revolutie vier jaar jong is en het koninklijk paleis in het centrum van Parijs wordt omgevormd tot een voor iedereen toegankelijk museum. In deze woelige tijd werd - in woord én daad - vorm gegeven aan een in alle opzichten nieuwe wereld. Centraal in het verhaal staat het wedervaren van de schilder Jacques-Louis David (1748-1825), onder andere bekend van zijn beroemde De dood van Marat. U leest er meer over via deze link.  

Het voorlaatste deel in de reeks van en over het Louvre is van de bekende Japanse mangaka Jirô Taniguchi. Die geldt als de meest ‘verwesterde’ van de Japanse stripmakers, toch op stilistisch vlak. Inhoudelijk heeft hij echter altijd oog voor de psychè van de personages, wat vaak resulteert in subtiele, poëtisch-psychologiserende verhalen zoals Het dagboek van mijn vader. Uitzondering is allicht het monumentale Le Sommet des Dieux, waarin het hoofdpersonage, Fukamachi, een fotograaf is die een fototoestel vindt dat zou toebehoord hebben aan George Mallory. Dat was een bergbeklimmer die tijdens een beklimming van de Mount Everest is verdwenen. 

Er zijn natuurlijk ook een resem one shots, losse verhalen. Zo maakte de Nederlandse stripmaakster Barbara Stok Vincent, een verhaal “[dat je] meeneemt naar de korte maar intense periode die Van Gogh in Zuid-Frankrijk doorbracht,” aldus de website van het Van Gogh Museum. Daarnaast kwam er ook (het veeleer educatieve) Vincent van Gogh: De worsteling van een kunstenaar van onze landgenoot Marc Verhaegen op de markt, eveneens in opdracht van het museum. 

Een van de meest tot de verbeelding sprekende boeken is ongetwijfeld Typex’ Rembrandt, een pil van 240 pagina’s. Daarin brengt de Amsterdamse stripmaker en illustrator Typex het leven van de beroemde schilder en zijn entourage in beeld. Collega’s, naaste familie, klanten, een olifant, huishoudsters en de leden van de beroemde nachtwacht maken allemaal hun opwachting. Typex portretteert de meester als een haast onmogelijke, eigenzinnige vent, een van elke vorm van empathie verstoken brombeer die even geniaal als gierig is. Bezeten ook, ongeduldig en nietsontziend. Het is echter via de nevenpersonages dat de lezer Rembrandt leert kennen.

Eveneens een speciale vermelding verdient Im Museum van de Duitse stripmakers Jan Frederik Bandel en Sascha Hommer. Gustav en Niffi beleven een onwaarschijnlijk avontuur wanneer ze in een museum worden opgesloten, par accident. Het is een verhaal waarmee de verschillende werken en personages – waaronder een nukkige suppoost, maar ook Charles Manson, Don Quichotte, Roland Barthes en Ernst Junger – die het duo op hun pad tegenkomen een wereld van kennis, inzichten, schoonheid oproepen. Maar ook van razernij en gekheid. Het lijkt wel het leven zelf.