Waarom tonen we een bepaalde selectie van kunstwerken in een museum? Niet alleen topstukken, maar ook objecten die op het eerste gezicht niet zo waardevol lijken, kunnen een tentoonstelling halen. Wouter Sinaeve liet er leerlingen in de derde graad secundair onderwijs zelf over reflecteren. De klas werd omgetoverd in een minimuseum met een opstelling van een twintigtal replica’s van kunstwerken. Die reproducties waren canvasdoeken die verspreid in de klas werden opgesteld.

Leerlingen kozen intuïtief een topstuk en een flopstuk, zonder achtergrondkennis. Nadien leerden ze de verhalen achter de collectiestukken kennen en maakten ze de selectie opnieuw. Wouter was niet aan zijn proefstuk toe: hij gaf deze workshop eerder al in andere scholen maar ook aan totaal andere doelgroepen zoals gevangenen, bewoners van een asielcentrum of werknemers van een pretpark.

Klaar? Actie!

Wouter zorgde ervoor dat leerlingen konden kennismaken met heel wat collectiestukken van de drie Ieperse musea zonder dat het gewoon om kennisoverdracht ging. Wanneer we leerlingen willen activeren, gaan we er vaak vanuit dat we eerst wat theorie moeten geven en bepaalde expertises moeten delen. Hier werd dat lesverloop omgedraaid. Leerlingen werden eerst uitgedaagd: ze moesten zelf keuzes maken en die motiveren. Waarom verwondert of prikkelt dat kunstwerk hen? Waarom lijkt een ander werk hen totaal niet interessant? Door de expertise pas nadien te delen, geef je de leerlingen de gelegenheid om zelf positie in te nemen tegenover de waarde van (kunst)objecten.

Bijdragen aan een internationaal schoolproject?

Een extra idee om over na te denken? Wouter gaf deze workshop in het Engels omdat de betrokken leerlingengroep deelneemt aan een Erasmusproject. De school werkte daarvoor samen met scholen uit Oostenrijk, Spanje, Polen en Finland. Er stond een uniek programma op de agenda dat even losstond van het klassieke uurrooster.

Een voorbeeld dat navolging verdient, want het loont beslist de moeite om samen met uw onderwijscontacten na te denken over internationale projecten. Dat kan een Erasmus+ project zijn maar ook European Youth Parliament, Buurklassen, Model United Nations of heel wat e-twinning projecten bieden kansen om leerlingen te laten samenwerken met leeftijdsgenoten uit verschillende Europese partnerlanden. Die uitwisseling wordt alleen maar rijker als ook erfgoedpartners hun steentje kunnen bijdragen. 

Denk groot, begin klein en leer snel

Uiteraard hoeft u zich niet meteen in een grootschalig project te smijten. Vergaloppeer u niet en start klein. Trek als Erfgoedklasbak naar scholen, experimenteer met een korte workshop, leer de leerlingen en de onderwijsmensen daar kennen en bekijk samen wat eruit kan voortvloeien. Die stapsgewijze aanpak gaat misschien niet heel snel, maar het voordeel is dat de tijdsinvestering ook meer verspreid wordt.

Win-win

Vanzelfsprekend leert u bij van de reacties van leerlingen en de vragen die bij hen leven. Maar misschien zijn er nog manieren waarop uw  Erfgoedklasbakuur kan ‘renderen’ voor u of uw organisatie. In het geval van Wouter werkt het museum vanuit dit concept van ‘Het bewaren waard’ bijvoorbeeld ook aan meerstemmigheid in de collectie. Meerdere vliegen in één klap dus.

FARO leert graag van uw ervaringen

Zette u ondertussen al meer stappen en getuigt u graag over uw betrokkenheid als erfgoedpartner bij een internationaal scholenproject? Dan hoort FARO daar graag meer over. Zo helpt u mee een laagdrempelig stappenplan samen te stellen om dit soort projecten te realiseren. Of misschien vond u  wel een geïnteresseerde school en staan jullie aan het begin van dit avontuur? Ook dan kijkt FARO graag mee hoe u dit project op een haalbare manier kunt realiseren.

Contacteer eva.begine@faro.be

Foto's: Wouter Sinaeve aan de slag met de workshop 'Het bewaren waard'. In school De Bron (Tielt) © Yper Museum en voor een groep werknemers van Bellewaerde © Anke Desmet, Yper Museum