Het stripverhaal in de Verenigde Staten – de comic of dikwijls ook wel simpelweg funny genoemd – zat vanaf het einde van de 19e eeuw stevig in de lift. De strijd van krantenmagnaten als Rudolph Hearst om de krantenlezer zorgde voor extra creatieve impulsen. Tijdens en vlak na WO II bloeide de 10 cent comic-industrie als nooit tevoren, met tijdschriften als Crime does Not Pay en Smash Comics. Die haalden indrukwekkende wekelijkse oplagecijfers tussen 80 en 100 miljoen exemplaren. Comics waren met andere woorden big business en verschafte werk aan talloze schrijvers, illustratoren, uitgevers en tekenaars. In zijn boek The Ten-Cent Plague reconstrueert David Hajdu een verrassende periode in de mentaliteitsgeschiedenis van de VS. Medio jaren ’40 linkten moraalridders de ‘stijgende jeugddelinquentie’ en de ‘morele achteruitgang van de jeugd’ aan de immer groeiende populariteit van comics. Bezorgde psychologen en sociologen schreven zowat alles tussen ‘tienerzwangerschappen’ en ‘de dreiging van het communisme’ toe aan ... de verderfelijke invloed van tijdschriftjes als It rhymes with Lust en The Crypt of Terror. Er ontstond een heuse hetze tegen de comics en hun makers, met boekverbrandingen, eden die werden gezworen, national houseclearings, live door de televisie uitgezonden hoorzittingen in het Amerikaanse Congres enz. door (en onder impuls van) jeugdbewegingen, leerkrachten, ouderverenigingen, politici en geestelijken toe. Aan de hand van bronnenonderzoek en meer dan 150 interviews met getuigen schetst Hajdu dit tijdsgewricht. Pas met de komst van de rock ’n roll verschoof de aandacht van de moraalridders naar een nieuw gevaar voor de jeugd...

The Ten-Cent Plague. The Great Comic-Book Scare and How it Changed America
New York, Farrar, Straus and Giroux, 2008, 435p.