Op 7 november berichtten de media over het overlijden van stripmaker Marc Sleen. De geestelijke vader van onder andere ‘het dagbladverschijnsel’ Nero zou eind december 94 geworden zijn. Een paar jaar terug vroeg FARO naar aanleiding van het boek ‘Gelieve de familie te volgen. Koffietafels in Vlaanderen’ aan Marc Sleen hoe hij denkt over de dood, afscheid nemen en ... zijn eigen koffietafel. Toen omschreef hij zichzelf als “de Methusalem van de stripmakers.” En: "Als ik sterf wil ik geen flauwekul: gedaan is gedaan."

Marc Sleen: “Ik heb werkelijk bijna iedereen verloren: mijn ouders, al mijn broers en mijn eerste vrouw. Als bijna negentigjarige heb ik iedereen weten sterven: mijn vrienden, mijn beste vrienden en ook alle tekenaars. Van Franquin tot Hergé, Vandersteen … Die zijn allemaal gestorven vóór hun tachtigste! Ik ben naar de begrafenissen van Hergé en Vandersteen geweest, en ook naar de koffietafel nadien. Maar daar denk ik liever niet aan. Het is niet aangenaam om over begrafenissen te praten. Ik heb het liever over Nero en humor, dan over persoonlijke vormen van miserie. Zoals een kind dat je verliest of een passage in de gevangenis tijdens de Tweede Wereldoorlog …”

Pietje de Dood keert steeds terug

“Ik had – en heb nu nog steeds – een gloeiende hekel aan begrafenissen. Ik tracht daar altijd aan te ontsnappen en er niet naartoe te gaan. Ik heb altijd een hekel gehad aan de dood. Je ziet dat ook in mijn verhalen. Daar schrijf ik die weerzin van me af: Pietje de Dood krijgt altijd onder zijn voeten van Nero. Hij kiepert hem in de oceaan, blaast hem op met bommen en bestrijdt hem met vanalles en nog wat. Maar toch komt Pietje de Dood altijd terug. Dat is onvermijdelijk. De dood staat ons allemaal te wachten. En precies daarom weiger ik ook maar één seconde aan de dood te denken. Ja, iedereen moet op een bepaald moment gaan. Maar ik hoop nog een drietal jaar te mogen leven. Alles wat ik wil is rust, kalmte en vrede … (ferm) Ik hààt begrafenissen. Ik heb een kind verloren en bij elke begrafenis moet ik daar aan denken. Daarbij komt dat ik nooit aan mijn eigen dood denk. Dus zeker niet aan mijn koffietafel, dàt moet je me dus niet vragen. Ook niet over mijn erfenis. Daar wordt niet over gesproken. Geen woord, niks, niks, niks.

Als ik sterf wil ik geen flauwekul: gedaan is gedaan. Wel zou ik, als ik hevige pijn zou hebben, er graag een punt achter zetten …”

U vindt meer info over ‘Gelieve de familie te volgen. Koffietafels in Vlaanderen’ op onze website.