Deze week was ik in Glasgow, om er te werken aan de opbouw van een internationaal kennisnetwerk voor onderzoek naar open erfgoeddepots. Zulke depots kunnen gebruikt worden in het kader van interventies voor gezondheid en welzijn en voor train-the-trainers in de zorg- en welzijnssector. In het Glasgow Museums Resource Centre had ik een afspraak met Chris Jamieson, coördinator van Glasgow Museums' Open Museum.

Al bijna dertig geldt het Open Museum als een van de beste praktijkvoorbeelden inzake outreach door musea. Als outreachdienst voor de negen vestigingen van Glasgow Museums zoekt het steeds naar nieuwe manieren om de mensen van Glasgow te verbinden met museumcollecties. De focus ligt bovendien op diegenen die de musea niet kunnen, zullen of willen bezoeken.

Boeiend maar fragiel

“Working with objects is our history”, aldus Chris Jamieson, en daarmee vat hij meteen in een notendop samen wat Open Museum allemaal doet. Want die activiteiten vertrekken stuk voor stuk vanuit de filosofie dat de collecties toebehoren aan de mensen van Glasgow. Steevast wordt er gewerkt met objecten, gemeenschappen en plaatsen. Op het menu staan onder meer sessies object handling, pop-upevenementen, community-based opstellingen, projecten, enzovoort. Hoewel deze werkvormen al geruime tijd meegaan, blijft het boeiend omdat er steeds met nieuwe mensen, andere gemeenschappen of op andere plaatsen gewerkt wordt.

Hoewel een community-based aanbod zeer succesvol kan zijn, is het tegelijk ook zeer fragiel omdat alles draait rond persoonlijke relaties en netwerken. Het wegvallen van een contactpersoon of een medewerker kan nefast zijn voor de veerkracht van een project of een aanbod. Immers, zoals Chris terecht opmerkt en ik beaam, vereist het opbouwen van betekenisvolle relaties met gemeenschappen veel meer dan de inzet van je professionele tijd. Het vereist, willens nillens, ook een investering van je persoonlijke tijd.

Glasgow Museums Resource Centre