Applaus! Je handen op elkaar, misschien zelfs een staande ovatie. Na de buiging sluit het roodfluwelen doek en je vertrekt uit de theaterzaal. Nog een drankje in de foyer en dan naar huis (of misschien toch nog één drankje …).

Zo zou een avondje theater kunnen eindigen … althans voor het publiek. Want een gesloten voordoek en een lege zaal betekent niet dat de Schouwburg gaat slapen. Dan begint het grote werk pas: decors afbreken, lichten afhalen, geluidsboxen versleuren.

Voor, tijdens en na een voorstelling zijn er talloze mensen aan het werk achter de schermen. Dat werk gaat gepaard met theaterspots, 'lichttafels', 'trekkenwanden' en allerlei andere machines die het publiek nooit te zien krijgt. Logisch. Daarvoor zijn ze ook ontworpen: om onzichtbaar te zijn. Maar ze zijn onmisbaar om de magie van het theater tot leven te wekken. Dat geldt zowel voor vandaag als voor het theater van 150 jaar geleden en alles daartussenin.

Zelf herbergt de Koninklijke Stadsschouwburg van Brugge een unieke collectie theatertechnisch en scenografisch erfgoed met meer dan 320 objecten. De oudste objecten zijn ongeveer even oud als de Stadschouwburg – geopend in 1869 – de jongste objecten werden tot zeer recent nog op het podium gebruikt. Enkele topstukken zijn een 'limelight' (een vroege theaterspot op gas), een collectie 19e-eeuwse theaterattributen van het Franse bedrijf Hallé en een prototype van de 'Memolight' uit de jaren 1970, een van de eerste lichttafels met geheugen.

Met dit erfgoedproject in twee fases wil Cultuurcentrum Brugge 'onzichtbare verhalen' van theatertechniek en scenografie (theaterdecors) voor het voetlicht brengen. De eigen erfgoedcollectie is het uitgangspunt, maar gaat in dialoog met andere collecties in Vlaanderen.

Het project valt uiteen in verschillende trajecten. Deze trajecten zijn verspreid over fase 1 en fase 2.