Officiële antwoorden op de prangende vragen van wat typisch Belgisch is, biedt de federale overheid sinds jaar en dag aan op de website www.belgium.beof www.belgique.be. Het is de federale portaalsite. Ik heb deze site twee jaar geleden al eens gescreend bij het schrijven van een artikel naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van de Europese Culturele Conventie. Het is een publicatie van de Raad van Europa. Ik heb, hoe kan het anders in België, het stuk samen ondertekend met Jean Fraikin, toen ambtenaar van de Franstalige gemeenschap. We hebben het als brave burgers op verzoek van de Vlaamse en Waalse en Belgische overheid gratis bijgedragen tot de Europese zaak, maar we kunnen ons wel verheugen in vertalingen in diverse talen, waaronder het Engels, Frans en Italiaans. En ik verheug me in de vele kritische accenten die ik heb kunnen leggen. Het boek zelf heeft ondertussen verschillende prijzen gewonnen, waaronder die van het beste culinair-historisch boek van de wereld in 2005.

Zie Marc Jacobs en Jean Fraikin, Endives, Brussels sprouts and other innovations, in: GOLDSTEIN (D.) en MERKLE (K.)(eds.), Culinary cultures of Europe. Identity, diversity and dialogue. Straatsburg, Raad van Europa, 2005, pp. 75-87. Het is een deconstructiestuk, waarbij vooral over de notie “Bourgondisch” (in België?) wordt doorgeboomd.

Daar werd ook het culinaire en identiteitsluik op de website www.belgium.be, in de versie van 2004 besproken: de grote lijnen gelden overigens nog steeds (ik betwijfel dat mijn stuk door de verantwoordelijken gelezen is). Ik ga in de net vermelde bijdrage vooral ook even in op het opmerkelijke (uitgevonden, maar op de Belgische officiële website gewoon aangeboden) verhaal over de uitvinding van witloof en de revolutie van 1830.