Istanbul, 23 april 2009. Vandaag hebben we een propvol schema af te werken, dat ons van de ene naar de andere kant van Istanbul zal brengen. Een taxi is bijgevolg onontbeerlijk. Taxi's beheersen voor een groot deel het verkeer van Istanbul. Heerser van het verkeersrijk is dan ook de taxichauffeur. Vanuit zijn gele Fiat-vehikel slaagt hij er wonderwel in de volledige chaos van de straat met minzame blik te beheersen. Op een drievaksbaan rijden er gemakkelijk vijf taxi's schuin naast elkaar maar enige vorm van agitatie is volledig afwezig. Assertief rijden is cruciaal in Istanbul en menig buitenlander laat deze rijstijl maar al te graag over aan de taxichauffeur. Iedere chauffeur kent enkel de weg in zijn eigen arrondisement maar rijdt wel door de hele stad: er wordt dus voortdurend naar de weg gevraagd aan bevriende chauffeurs, nachtwinkels of simitverkopers. Op het einde van de rit vragen we steeds een 'fish', als bewijs van onze vervoerskosten, wat voor enige hilariteit zorgt. Echte fish is dan weer heel gemakkelijk te krijgen op restaurant maar is steeds óf gegrild óf gefritureerd.
 
De dag brengt ons regen, heel veel regen. Te veel regen voor de wegen van Istanbul. De sterk dalende straten van Istanbul kunnen het water immers onmogelijk slikken. Istanbul is gebouwd op zeven heuvels wat zorgt voor spectaculaire hoogteverschillen. Vanuit onze taxi zien we letterlijk beken water ontstaan die over de rand van de baan lopen. Het verkeer zit dan ook binnen de kortste keren volledig in de knoop, wat ons tijdsschema een flinke knauw geeft. Als bij wonder zijn we wel op tijd voor ons afspraak met één van de grote autoriteiten op het gebied van Ottoman Culture, Suraiya Faroqhi. We ontmoeten haar in het hippe 'OTTO TUNEL', een restaurant aan de Bilgi universiteit waar Suraiya, na haar emeritaat in München, colleges geeft. Suraiya spreekt vloeiend Turks, Duits, Engels, Frans en zelfs Nederlands, aangezien ze als kind een zekere periode in Nederland heeft gewoond. Ondanks haar gevorderde leeftijd kan ze de grammatica van het Nederlands perfect toepassen en spreekt ze bijna accentloos. Zonder meer een wonderlijke vrouw, die als gastspreker op het seminarie over Ottomaanse eetcultuur (FARO, november 2009) aanwezig zal zijn.
 
We hebben vandaag nog een andere belangrijke afspraak met één van de grootste Turkse kookfederaties TUMAF, All Cooks Federation. De president ontvangt ons met de legendarische Turkse gastvrijheid en geeft ons letterlijk de helft van zijn bureau mee: van Turkse vlaggetjes tot abrikozen, koffie (van het Turkse koffiemerk bij uitstek: Mehmet Efendi) en splinternieuwe koffietasjes toe. Alles verdwijnt in een grote zak en wordt met een genereus gebaar meegegeven. Een lange vergadering leert ons meer over de mogelijke samenwerkingen tijdens de Week van de Smaak en dat blijken er heel wat te zijn.
 
Het avondmaal valt laat maar tafelen om half tien is heel gewoon in Istanbul. Verse vis uit de Bosporus en lekkere meze zijn ons deel. De dag zit er op rond half twee: de straten van Istanbul lopen nog vol mensen (morgen is het Kinderfeest) en de raki wordt duchtig binnengegoten. De stad lijkt heel langzaam tot rust te komen.

Meer berichten over de studiereis van Tine en Hilde naar Turkije, vindt u op hun persoonlijke blogpagina's. De reis kadert in de Week van de Smaak 2009, met Turkije als gastland.