Vorige week, op 13 april, moest afscheid genomen worden van dr. René Haeseryn (1929-2016). In de jaren 1970 en 1980 was hij actief aan de Universiteit Gent in het Seminarie voor Volkskunde.

Na zijn pensionering werd die onderzoeksbibliotheek helaas ontmanteld en was het gedaan met zestig jaar academisch onderwijs in de klassieke volkskunde in Gent, twee decennia voor ook de KU Leuven een soortgelijke beslissing meende te moeten nemen. Het blijft belangrijk om die episode van opleiding in academische volkskunde, die ook een reeks Gentse volkskundige licentiaatsverhandelingen heeft opgeleverd, in herinnering te houden.

René Haeseryn was in die periode ook wetenschappelijk verantwoordelijk voor het Museum voor Volkskunde (een generatie later bekend als het Huis van Alijn). Vanuit zijn functie in de Fédération Internationale des Traducteurs (FIT) volgde hij de discussies binnen UNESCO die culmineerden in de aanbeveling over traditionele cultuur en folklore (1989), de bescheiden voorloper van de wel boomende UNESCO-conventie voor het borgen van immaterieel cultureel erfgoed (2003). Met René Haeseryn verliest Vlaanderen en Gent opnieuw een van de steeds zeldzamer wordende volkskundigen van de generatie van voor het erfgoedparadigma.